Notre blog

Laura (28) woont samen met haar man Tommy, zoontje Teun en hondje Sep in het huis aan het water in het Noord-Hollandse Avenhorn. Laura is juf en mama van 6 maanden oud zoontje, Teun. Daarnaast is ze ook blogger van eerlijke mama verhalen, want hoe fijn is het om ook eens te lezen dat het ergens anders ook niet altijd lukt, dat je met je handen in je haren zit of stiekem doet alsof je hem niet hoort als hij om 05.00 uur denkt dat de ochtend begonnen is. In deze blog vertelt Laura haar eerlijke verhaal over de kraamperiode en de kraamtranen die daarbij kwamen kijken.Donderdagochtend 29 juli. Met Teun op schoot, word ik, gehuld in oversized ondergoed, met maandverband zo dik als een volgepoepte luier, het ziekenhuis uitgereden. Moe, trots, voldaan en gelukkig kijk ik naar mijn mannetje die in de Maxi-Cosi op schoot ligt. Ogen gesloten, rimpels in zijn gezicht, aangekleed in zijn met zorg uitgekozen geboortepakje. Hij is er. Eindelijk!Een uur later zit ik vol adrenaline met een glimlach op mijn gezicht op de bank om de kraamhulp welkom te heten. Ongemakkelijk ook, want de hechtingen van onder trekken en mijn buik voelt alsof ik minstens twee weken zware buikgriep heb gehad. Opgewekt kijk ik toe hoe ze bij Teun kijkt en meteen weet hoe ze hem moest vasthouden, hoe ze hem kan sussen en verschoont ze zonder blikken of blozen zijn luier. Ik voel een onrust bij mezelf. Ik moet dit ook kunnen, ik ben zijn moeder. Ik moet begrijpen wat hij nodig heeft, waarom hij huilt. Ik sta op, voel me verplicht om in mijn huis te vragen of iemand iets wil drinken.De dagen die volgen zet ik steeds een glimlach op als iemand vraagt hoe het gaat, negeer ik mijn drukkende, dikke kraamverband en zet ik mijn kiezen op elkaar als ik moet plassen. Ik ontvang alle kraamvisite en zit iedere ochtend netjes om 9 uur beneden als de kraamhulp aankomt. Ook bij haar geef ik aan dat het goed gaat. Dat ik pijn heb, maar dat dat vast normaal is. Zonder mokken luister ik naar de uitleg over verschonen, het wegen van Teun en onderga ik de dagelijkse onderzoeken van de nacontrole.Ik voel me slap, moe, kan nauwelijks op mijn benen staan en mijn tepels voelen uitgeleefd van alle keren borstvoeding. Maar ik hou me groot. Teun is geboren en ik moet gelukkig zijn, daarvan genieten en dankbaar zijn.De vierde dag zit erop. De kraamhulp trekt de voordeur achter haar dicht. Teun stopt niet met huilen en ik weet niet meer wat hij nodig heeft. Terwijl hij op het verschoningskussen voorzien wordt van een schone luier stort ik in. De pijn van de hechtingen is intens en ik ben op. Ik probeer mij groot te houden, wil mij niet laten kennen, ik moet er voor Teun zijn. Ik moet net als andere moeders op die roze wolk zitten.Alsof het afgesproken is, komt op dat moment mijn vader langsgefietst. Hij stopt even en zwaait vrolijk naar binnen. Het lukt mij te glimlachen als een boer met kiespijn. Ik zwaai terug. Hij steekt zijn duim op als vraag hoe het gaat. Een druppel, ik kan niet meer, alles doet pijn en ik kan het pasgeboren huiltje niet meer horen. Zonder mij nog in te kunnen houden barst ik in huilen uit.De dagen die volgen zien er hetzelfde uit. Weer om 9 uur beneden en ik blijf doen alsof het goed gaat. Bij iedere nieuwe uitleg aan Tommy, ga ik er, steunend op de kast, naast staan. Ik moet het ook weten. Fysiek gaat het niet zo lekker. Mijn baarmoeder zakt niet en de hechtingen blijken niet goed gepakt te hebben. Ze worden eruit geknipt en een open wond blijft over. Ik probeer het positief te blijven zien. Maar iedere dag rond een uur of 4, zodra de kraamhulp langs het raam naar huis fietst, stort ik in.Het schuldgevoel groeit. Waarom kan ik niet van ieder moment genieten? Waarom moet ik niet huilen van geluk, maar huilen van wanhoop? Waarom heb ik mij afgevraagd of ik dit wel wil, of ik dit wel kan. En waarom heb ik tegenover mezelf uitgesproken dat we te vroeg zijn begonnen met kinderen. Kraamtranen zijn toch tranen van geluk? Urenlang kunnen kijken naar je baby en zo intens gelukkig zijn dat je moet huilen van vreugde. Tranen omdat hij een schattig brabbelend geluidje maakt en huilen omdat je voor de zoveelste keer een onwijs lieve tekst leest in een kaartje. Geen tranen, omdat je het niet meer ziet zitten.Op de laatste dag van de kraamweek komt de verloskundige langs. Ze vraagt hoe het gaat en of we het een beetje redden. Dit is het eerste moment dat ik, naast de ouders, aangeef dat het niet zo goed gaat. Ik hoor dat dit erbij kan horen. Dat je ongelukkig kunt terugkijken op je bevallig, fysiek nog niet in orde bent en je hormonen alle kanten opvliegen. Dat ik mezelf goed in de gaten moet houden en dat als deze gevoelens blijven, ik professionele hulp kan zoeken als ik daarvoor open sta.De weken die volgen lijkt de grijze wolk in mijn hoofd op te lossen. Steeds vaker komen er lichtpuntjes naar voren. Ik begin mijn eigen positieve zelf, die oog heeft voor kleine bijzondere momenten, weer te herkennen. Ik geniet van Teun zijn brabbels, zijn lieve gezichtje tijdens het slapen en kan zelfs genieten van de zure poeplucht die uit zijn luier omhoogkomt.Die roze wolk.. Voor mij soms meer eentje met zware regen en af en toe een roze bliksemschicht.Laten we vooropstellen dat ik ook echt genoten en gelachen heb die eerste dagen. Toen Teun voor het eerst naar buiten mocht. Toen Teun zijn eerste plasje deed, recht over Tommy heen en toen hij voor het eerst in slaap viel in mijn armen. Kraamtranen zijn niet alleen van vreugde, maar ook van pure onmacht en frustratie. Je zit soms huilend op de bank als je terugdenkt aan die zware bevalling, of als je je kleintje staat te wiegen, omdat hij weer wakker werd toen je hem slapend weg probeerde te leggen. Als je weer een nacht 2 uur je ogen dicht hebt kunnen doen en dat niet eens aaneengesloten. Het mag er ook zijn.Wees lief voor jezelf en gun jezelf tijd. Je hoeft niet alles perfect te doen. Zelfs de kraamhulp heeft het moeten leren.Liefs van Laura Meer blogs van Laura over eerlijke mama verhalen lees je hier.Foto gemaakt door Elles Anne Fotografie

Tom is getrouwd met Sarah en is op 26 oktober voor het eerst vader geworden van dochter, Lía. Hij vertelt in deze blog over zijn ervaringen van de zwangerschap, de bevalling en de weken na de bevalling.Twaalf weken al, wat gaat de tijd snel! Op 26 oktober werd ik vader van een dochter die naar de naam Lía luistert. Het leven? Dat is anders, heel anders.. maar wel beter. Ja hoor, veel beter. Wat een avontuur!Sarah en ik fantaseerden al lang over een kleintje. We zijn “high school lovers” en ondertussen veertien jaar samen, waarvan drie gehuwd. Een kleine mini-me die ik stap voor stap zou begeleiden in het uitbouwen van haar leven, dat was de droom. Ik zeg ‘haar’, omdat ik dolgraag een dochter wilde.ZwangerschapHet beeld van een roze wolk verdween al snel, na tien weken zwangerschap kreeg Sarah last van bekkeninstabiliteit, iets wat haar tot op de dag van vandaag nog steeds parten speelt. Last werd al snel ‘extreme last’: zelfstandig draaien in bed of met de auto rijden was lange tijd niet meer mogelijk, wat resulteerde in veel stress en als ‘daddy-to-be’ ging ik toen al noodgedwongen op zoek naar een evenwicht tussen het werk en zorgen voor Sarah en onze ongeboren dochter. Het ergste als man tijdens een zwangerschap? Het machteloze gevoel dat ik kreeg bij het kijken naar mijn echtgenote in pijn. Ik ben iemand die altijd voor oplossingen probeert te zorgen, waarom kon ik dat nu dan niet?BevallingEen rollercoaster van emoties, dat is elke bevalling wel. Ik had al respect voor mijn vrouw, maar na negen loodzware maanden kan ik vandaag moeilijk in woorden uitdrukken hoe sterk het vrouwelijke geslacht écht is. Op 25 oktober trokken Sarah en ik in de avond naar buiten voor een wandeling. Een wandeling die ze moest doen om haar suikerwaarden laag te houden, want er werd ook zwangerschapsdiabetes vastgesteld. Heren, neem een vrouw haar lekker eten af en je hebt een probleem, maar ik daag jullie uit om een zwangere vrouw haar eten af te nemen. Good luck en doe je loopschoenen aan. Na honderd meter wandelen kreeg Sarah veel last van haar heupen, meer dan andere avonden. We keerden terug en besloten naar bed te gaan. Ze voelde de baby niet meer echt bewegen en we raakten wat ongerust. Sarah besloot om nog een keer naar het toilet te gaan en onderweg breekt haar vruchtwater. Dit is het dan, eindelijk. Haar vluchtkoffer stond klaar en een 45 minuten later stonden we in het ziekenhuis, om 23u40. En dan is er maar één gouden tip voor aanstaande vaders wanneer het gaat over de tijd tussen aankomst in het ziekenhuis en de geboorte: Niet veel praten (eigenlijk niet) en wees bereid om je hand gedurende vijf dagen niet meer te voelen van het knijpen. Lía werd geboren om 11u10.Na de bevallingJe wandelt het ziekenhuis binnen met twee en wandelt enkele dagen later terug naar buiten met drie, een bizar gevoel. Nooit was ik als chauffeur voorzichtiger dan de weg van het ziekenhuis naar onze woning. Werkelijk ie-de-reen leek een wegpiraat. De verantwoordelijkheid die je vanaf de geboorte draagt -en voelt- is enorm en het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. We zijn nog steeds zoekende naar structuur en krijgen elke dag wel een ander vraagstuk voorgeschoteld waar we een oplossing voor moeten vinden. Spontaan thuis vertrekken heeft plaatsgemaakt voor een doordachte planning. Maar.. we durfden het ook aan om met Lía richting Parijs te trekken om het nieuwe jaar in te zetten, een topbeslissing van onzekere ouders, want we hebben ontzettend hard genoten. Ze begint steeds meer te lachen en geluidjes te maken en elke keer als ik naar haar kijk sta ik verstelt van de gevoelens die in een mensenlichaam zitten. Het leven is nu pas écht begonnen, wat ben ik een ontzettend trotse papa.TIPGun jezelf de tijd om te wennen aan het ouderschap. Het instinct zit er van nature in, je gaat heus wel slagen. Probeer daarnaast ook tijd te nemen om met je partner tot rust te komen, een kindje geniet wanneer zijn/haar ouders ook kunnen genieten (hoe moeilijk dat in het begin ook lijkt, er zijn altijd wel mini-mogelijkheden). En praktische parenting advice van iedereen die je tegen het lijf loopt? Daar luister je met een smile naar, maar nadien doe gewoon wat voor jullie goed aanvoelt. En als je baby wat melk teruggeeft of hij komt uit een badje dan zijn er gelukkig nog steeds de hydrofiele doeken van Jollein, Enjoy!

Ankie vit avec son partenaire et est mère de quatre enfants (âgés de 3, 7, 11 et 13 ans). Elle est sage-femme à Assen depuis près de 14 ans, travaillant chez Aiber Midwives et Verloskundigen-Kloosterveen. Dans ce blog, Ankie vous fait découvrir une journée typique dans la vie d’une sage-femme. C’est mercredi soir et je viens de reprendre le service de ma collègue. Pendant les 48 prochaines heures, je suis de garde pour tous les accouchements et appels téléphoniques. Quand je me réveille jeudi matin, je suis contente d’avoir réussi à bien dormir. Pleine d’énergie, je commence mes visites. La radio à fond et ma voix de chanteuse uniquement adaptée à un public privé, je traverse ma ville natale, Assen. Toutes les nouvelles mamans reçoivent une visite de notre part tous les deux jours pendant les 8 à 10 premiers jours après l’accouchement. Parfois, c’est juste un rapide contrôle pour voir comment ça va, mais en général, nous discutons beaucoup. Nous parlons en détail de l’accouchement et de l’évolution de la récupération. Parce que oui, la récupération ne se passe pas toujours sans encombre. Problèmes d’allaitement, seins douloureux et engorgés, points sensibles, tout en gérant une grosse dose d’hormones. Voilà la maman moyenne... Je commence par Willemijn, qui a accouché de son premier enfant il y a cinq jours. Son accouchement ne s’est pas passé tout à fait comme prévu, mais malgré cela, elle en garde un bon souvenir. Avant-hier, ma collègue lui a rendu visite et elle était contente que tout soit fini et qu’elle puisse maintenant profiter de sa belle petite fille. Bien que l’allaitement soit encore un peu difficile, elle semblait visiblement heureuse de son nouveau rôle de mère, portée par l’adrénaline présente les 2 à 3 premiers jours après l’accouchement. Je reste à la porte et dès que j’entre, je vois que ce n’est pas sa journée. Elle est fatiguée ! La nuit a encore été agitée et l’allaitement ne se passe pas bien. Le bébé ne s’accroche pas correctement, et la première semaine, cela demande souvent beaucoup de patience. Juste au moment où nous prenons toutes les deux une tasse de thé apportée par la sage-femme, elle éclate en sanglots. « Comment les gens font-ils ça ? » demande Willemijn. Je la console en lui disant que c’est un sentiment tout à fait normal, très courant, et qu’une meilleure nuit va arriver. En tant que mère de quatre enfants, je comprends parfaitement ce qu’elle ressent. On passe ses journées à nourrir, réconforter, changer les couches, sans oublier de manger et boire soi-même — et oui, dormir dès que possible. C’est particulièrement intense avec le premier enfant. Maintenant que j’ai quatre enfants, il m’arrive de regretter le temps où il n’y avait qu’un bébé, mais je me rappelle vite que c’était en fait le plus difficile. Avec le deuxième, troisième ou quatrième, on sait généralement à quoi s’attendre et on est plus confiante que pour le premier. Nous discutons encore un moment, et une fois les larmes séchées et quelques rires partagés, je lui donne quelques conseils pour l’allaitement et lui suggère de prendre un peu d’air frais parce qu’elle se sent enfermée. Juste une courte promenade dehors — pas trop loin — juste pour se vider la tête, puis un peu de repos pendant que la sage-femme surveille le bébé. Soulagée avec un nouveau plan pour les prochaines 24 heures, un gros câlin dont elle avait vraiment besoin, et une sage-femme attentive, je poursuis mes visites. Ce qui est génial avec les visites postnatales, c’est qu’il n’y a généralement pas de pression de temps comme à la clinique. Sauf s’il y a un accouchement en cours — dans ce cas, je dois parfois accélérer mes visites. Ce n’est pas ma meilleure qualité pour cette tâche. Mon mari appelle ça une « fête du thé », mais heureusement, nous, sages-femmes, savons mieux. Vous êtes responsable de la santé de la mère et de l’enfant. Vous voulez que tout se passe bien pendant cette première semaine. En général, vous donnez beaucoup d’explications et de conseils, ou offrez une oreille attentive et parfois un bras réconfortant… et oui, parfois quand tout se passe vraiment bien, on finit par beaucoup discuter et on a vraiment l’impression d’une fête du thé. Alors peut-être que mon mari n’a pas totalement tort…

L’un des aspects les plus excitants de la grossesse est de décorer la chambre du bébé. Rassembler les plus beaux articles et produits spécialement pour ce petit miracle qui grandit dans votre ventre. Décorer la chambre de bébé, c’est quelque chose que vous faites avec votre cœur — et votre intuition ! Il n’y a pas de règles strictes, mais on peut imaginer que c’est agréable d’avoir quelques conseils utiles. À quoi faut-il faire attention en décorant la chambre du bébé ? Par où commencer ? Nous partageons avec vous les 5 conseils les plus importants ! Conseil 1 : Trouvez l’inspiration Prenez le temps de rassembler suffisamment d’inspiration. Réfléchissez bien au style que vous souhaitez pour la chambre. Peut-être avez-vous déjà quelques idées en tête. Elles peuvent être votre point de départ. Vous pouvez trouver de l’inspiration partout : en ligne sur Pinterest en cherchant « chambre bébé », « décoration bébé », ou sur Instagram avec des hashtags comme #nurserystyling, #babyroom, ou #babystyling. Conseil 2 : Plan de couleurs & mood board shopping Après avoir collecté des idées, c’est sympa de créer un mood board avec vos styles préférés. Cela vous donne une vue d’ensemble claire et est très pratique pour faire vos achats en ligne pour la chambre. Une partie clé de ce mood board est votre plan de couleurs ! C’est même intelligent de commencer par ça pour construire vos choix autour. Cherchez en ligne des couleurs que vous aimez et gardez-les en tête pendant vos achats. Vous pouvez aussi visiter un magasin de bricolage pour obtenir des échantillons de peinture, mais chercher l’inspiration couleur en ligne est une excellente alternative. Veillez à rassembler des images qui montrent une ambiance générale et racontent une histoire cohérente. Voulez-vous une chambre audacieuse ? Ou quelque chose de doux, ou peut-être un look intemporel ? Réfléchissez bien et faites un choix clair — cela facilitera beaucoup la décoration ! Conseil 3 : Créez une bonne base Une base solide dans la chambre est la clé pour décorer le reste. Pensez à un bon sol, une jolie couleur de mur, et des rideaux assortis. Peut-être voulez-vous ajouter un papier peint avec un motif sympa qui correspond à votre thème. Une bonne fondation, c’est déjà la moitié du travail ! Conseil 4 : Disposition & ameublement Commencez par regarder la disposition de la pièce. Vous aurez souvent besoin : d’une table à langer, d’un berceau et/ou d’un lit bébé, ainsi que d’une armoire ou d’une commode. Décidez quelle disposition fonctionne le mieux et comment les meubles peuvent être mis en valeur dans l’espace. Vous travaillez avec une petite pièce ? Choisissez des meubles avec un espace de rangement supplémentaire, comme un tiroir sous le lit ou des étagères murales. N’hésitez pas à réarranger les meubles — faites ce qui vous semble juste ! Conseil 5 : La touche finale Une fois les bases en place, il est temps de décorer la chambre ! C’est la partie la plus amusante où vous pouvez ajouter une touche personnelle. Utilisez à nouveau votre mood board. Pensez à vos couleurs et à votre thème. Les essentiels pour la décoration de la chambre de bébé : L’éclairage Le linge de lit pour le berceau ou le lit bébé Les rideaux Le matelas à langer + housses La tringle à baldaquin + baldaquin ou moustiquaire Un meuble mural ou des étagères Objets déco supplémentaires : Des langes (essayez les couleurs amusantes !) Des peluches mignonnes Un tapis Un miroir (agrandit visuellement la pièce) Des paniers de rangement De jolies décorations Des plantes ou des fleurs séchées Ajoutez aussi des éléments personnels dans la chambre du bébé. Pensez à la première échographie, une jolie carte avec une citation significative, ou une photo de grossesse. Ces touches personnelles complètent vraiment l’espace !

Tessa (27) is op 11 oktober voor het eerst moeder geworden van zoontje, Sev. Tessa vertelt over haar ervaringen van haar eerste bevalling. Ze had gescheurde vliezen en haar bevalling moest ingeleid worden.Of ik niet heel erg opzag tegen de bevalling, of bang was voor de pijn zijn vragen die tijdens mijn zwangerschap regelmatig terug kwamen. Waarop ik in alle nuchterheid antwoorde: Agh, hij moet er toch uit?Ik was precies 39 weken zwanger toen ik op donderdag avond tijdens het tandenpoetsen wat tussen mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Niet veel maar toch dacht ik meteen aan gebroken vliezen. Ik besloot de verloskundige niet meteen te bellen, maar nog een paar uurtjes slaap te pakken, aangezien ik verder nog niks voelde. Na een iets te rustige nacht toch een bezoekje aan de verloskundige gebracht. Zij concludeerde dat mijn baarmoeder nog vol zat met vruchtwater en kon dus niet bevestigen dat mijn vliezen echt gebroken waren, terug naar huis dus om het nog even aan te kijken. In de loop van de dag verloor ik toch steeds meer vocht en had ik inmiddels al dikke maandverbanden nodig om de steeds grotere hoeveelheden vocht op te vangen. Terug naar de verloskundige, die voor ons een afspraak plande in het ziekenhuis voor de volgende dag. In het ziekenhuis waren ze er toch echt zeker van, gebroken vliezen! Of beter gezegd, gescheurde vliezen, want ik verloor steeds een beetje vruchtwater, in plaats van in één keer een grote flats.Nog een nachtje in ons eigen bed geslapen, opnieuw in de hoop dat de bevalling vanzelf zou beginnen. Helaas kwam het niet vanzelf op gang, dus moesten we zondag ochtend terug naar het ziekenhuis, zodat ik ingeleid kon worden. Met langdurig gebroken vliezen bestaat er een verhoogde kans op infecties en moet je binnen 72 uur bevallen.Voordat ik ingeleid kon worden moest eerst mijn baarmoedermond gerijpt worden, dit doen ze door het inbrengen van een ‘veter’ met hormonen. Deze moet 12 uur blijven zitten, en kan er ook voor zorgen dat de weeën op gang komen. Zondagavond om 22:00 uur moest mijn vriend, Michaël, helaas naar huis. Vertoon je geen verschijnselen dan mogen partners niet blijven slapen. Wel wordt er meteen gebeld als het wel lijkt te beginnen, dus met het geluid van zijn telefoon op levensgevaarlijk, bleef ik alleen achter voor de nacht.Zondag op maandag nacht kwamen de weeën dan toch op gang! Achteraf gezien voelde ik al wel iets toen Michaël naar huis ging, maar weet je niet precies wat je moet voelen. Gelukkig had ik geen kamergenootje en kon ik de hele nacht onbezwaard een beetje rond lopen. Liggen leek bij mij onmogelijk, bij elke wee sprong ik uit bed om de pijn weg te bewegen. Deze nacht is voor mij achteraf een beetje wazig, mijn tijdsbesef was weg, omdat ik heel druk was om in mijn eentje de pijn op te vangen. Volgens mij heb ik uiteindelijk nog wel even geslapen omdat de weeën toch weer een klein beetje af namen. Om 08:00 uur heb ik nog een ontbijtje weggewerkt en was Michaël gelukkig weer terug. Om 11:00 uur kregen we controle van de verloskundige, ik twijfelde erg of mijn gebroken nacht wat opgeleverd had, omdat alles ‘s ochtends heel rustig was. Maar gelukkig; 3cm ontsluiting! Nu mochten we naar de verloskamer om de bevalling ‘door te leiden’ met weeën opwekkers.Waar ik eerst nog ‘vrolijk’ wat weeën opving stuiterend op zo’n skippy bal vond ik het een paar uur later niet meer zo grappig. Een pittige storm rug weeën volgden. Een tijdje later, wat als een eeuwigheid voelde, stapte ik onder een warme douche, hier had ik het levensgevaarlijk heet, maar de warmte was het enige wat enigszins de pijn verzachte. Maar de geweldig lieve zuster bracht mij een waterijsje. Sta je dan met je ijskoude waterijsje onder een snik hete douche, haha! Na 1,5 uur vond ik het genoeg geweest en informeerde ik toch naar de opties voor pijnbestrijding. We gingen voor Remifentanil (morfine), met een drukknop kan je zelf de hoeveelheid pijnmedicatie bepalen. Even tussen jou en mij.. hier ging ik goed op! Een beetje stoned kon ik nu momentjes ontspannen tussen de weeën door. De ontspanning werkte ook bevorderlijk voor de ontsluiting want nu ging ik binnen een uur ineens van 5cm naar 10cm, tijd om te persen!Bij de eerste keer persen wist ik niet goed wat ik moest doen waardoor ik heel veel geknapte bloedvaatjes in mijn gezicht kreeg, maar met goede begeleiding van mijn fantastische verloskundige kwam dit helemaal goed. Ik heb geloof ik halverwege geroepen dat ze hem wel mochten laten zitten, maar na drie kwartier persen werd toch ons zoontje Sev geboren. Het meest bijzondere moment van ons leven! Je bent de pijn, zoals de cliché luid, niet meteen vergeten maar het is het helemaal waard en dat maakt het meer dan dragelijk! Ook de opluchting dat het voorbij is speelt hierbij een grote rol.Ja, een bevalling is pijnlijk. Maar relatief gezien duurt het maar een paar uur van je leven en krijg je er de aller mooiste beloning voor terug. Kijk er dus niet tegen op, ook jij hebt deze oerkracht in je!Nog een kleine tip van mij: Tijdens mijn bevalling zijn veel foto’s en een aantal filmpjes gemaakt. Ieder natuurlijk zijn ding, maar ik was hier achteraf heel blij mee! Ik kijk er met een heel positief en trots gevoel op terug, en ben blij dat ik hier ook beeld bij heb.

Amy (32 ans) est fiancée à Dwight (37 ans). Elles vivent à Lelystad et Amy est maman de deux filles : Loïs (2,5 ans) et Ella (3 mois). Amy est enseignante à l’école primaire mais profite actuellement de quelques semaines de congé maternité. Ella a été infectée par le virus RSV à seulement trois semaines. Notre deuxième fierté, Ella, est née en parfaite santé à 41 semaines. Dès la première seconde, Loïs s’est révélée être une sœur incroyablement affectueuse : elle l’a couverte de câlins et de bisous. Grâce à Loïs, nous avions déjà compris combien un enfant est précieux. J’étais remplie d’amour pour mes deux filles. Loïs adore aller à la garderie le mercredi. Deux semaines après la naissance d’Ella, Loïs est revenue de la garderie enrhumée. Mon instinct maternel surprotecteur s’est immédiatement déclenché : je voulais protéger à tout prix notre nouveau-né. Mais nous avons vite réalisé qu’il était impossible de tenir une petite fille de deux ans éloignée de sa petite sœur qu’elle adore tant. Nous avons bien essayé de limiter les baisers et les câlins. Le samedi soir, Ella a commencé à mal téter et j’ai remarqué qu’elle respirait plus lourdement. Elle toussait de temps en temps, mais heureusement n’avait pas de fièvre. J’ai immédiatement cherché en ligne pour savoir ce que cela pouvait être et je suis vite tombée sur des articles parlant du virus RSV. Le lendemain matin, une bonne amie, qui est assistante médicale, est venue nous rendre visite. En entendant Ella tousser, elle m’a dit qu’elle reconnaissait ce son, similaire à celui des bébés atteints du RSV qu’elle rencontrait dans sa clinique. Je me suis sentie mal à l’aise et, dès cet après-midi-là, j’ai appelé la sage-femme. Elle m’a conseillé d’appeler directement le service d’astreinte du médecin généraliste. Là-bas, Ella toussa devant le médecin, mais on nous a renvoyés chez nous en nous disant que ses poumons ne semblaient pas inquiétants. J’étais soulagée, mais pas rassurée, car Ella n’était clairement pas dans son état habituel. Le jour suivant, sa prise de lait a empiré et il était presque impossible de la réveiller. J’ai exprimé mes inquiétudes à Dwight une fois de plus, mais il s’est lassé et se raccrochait aux paroles du médecin. Le matin suivant, Ella présentait une respiration rapide avec tirage costal et dilatation des narines. J’ai recontacté le médecin qui, suspectant des symptômes de la COVID, ne pouvait me recevoir que tard dans la journée au sein du créneau spécial COVID. Ma mère est venue nous voir et j’ai fondu en larmes : on se sent tellement impuissante. Je voulais protéger Ella, mais j’avais l’impression d’échouer. Elle était encore si petite. Son visage s’est mis à grisonner, et ma mère a décidé que je ne devais pas attendre : je devais rappeler. Heureusement, j’ai pu voir le médecin immédiatement, pendant que ma mère restait à la maison avec Loïs. Après un bref examen, le médecin a suspecté le RSV et nous a envoyés directement aux urgences à Almere. En chemin, j’ai appelé Dwight, en formation dans une autre région, pour lui dire que la situation n’allait pas et qu’il devait venir à l’hôpital. Une fois arrivés, Ella a été placée sous surveillance. Sa saturation en oxygène était basse, et plusieurs capteurs ont été posés. Un cœur de mère se brise en voyant son petit bébé comme ça, mais j’ai su qu’elle était enfin entre de bonnes mains. Nous avons été transférés à la pédiatrie. Une heure plus tard, le diagnostic est tombé : Ella avait le RSV. J’étais en colère et attristée. Si seulement j’avais mieux écouté mon instinct et qu’on ne nous avait pas renvoyées... Mais il n’y avait pas le temps pour cela : je devais soutenir ma petite fille et lutter contre ce terrible virus. Au milieu de ses cris, une sonde a été posée, ainsi qu’un apport d’oxygène et des suppositoires réguliers. On lui administrait aussi des gouttes nasales salines et du xylométhazoline. Le protocole consistait à la laisser téter autant que possible, et à compléter via sonde pour qu’elle récupère des forces. Mais elle s’épuisait rapidement, s’arrêtant après seulement 10 cc. Elle respirait si difficilement qu’elle n’en avait plus la force. Parfois, elle faisait d’intenses quintes de toux. Tout ce que je pouvais faire consistait à la tenir droite. Pendant ces accès, j’ai souvent pressé l’alarme, tellement c’était violent et que je craignais pour sa survie. Le moniteur bipait sans arrêt : son rythme cardiaque dépassait souvent 200. J’ai vu autant de peur et de panique dans ses yeux... c’était horrible. Les soignants ne pouvaient que la soutenir en position verticale. Après un access qui durait jusqu’à quinze minutes, elle s’effondrait dans mes bras comme un chiffon mou et s’endormait. Elle était épuisée, sans force. J’ai beaucoup pleuré ; j’aurais aimé pouvoir tout prendre pour elle. Les jours ont passé, sans amélioration notable, mais heureusement, sans aggravation non plus. Dwight venait dès qu’il le pouvait et emmenait parfois Loïs qui, elle aussi, avait beaucoup de peine. Elle savait qu’Ella était malade et à l’hôpital. Je chantais doucement pour elle, et elle était souvent dans mes bras ou dans son berceau. Les infirmières lui faisaient dormir sur le ventre pour faciliter sa respiration. Elles ont ensuite baissé l’oxygène pour tester sa capacité à respirer seule, mais ses taux sont redevenus trop bas et elle est repassée sous oxygène. L’évolution du RSV est imprévisible, mais le pédiatre, venu chaque matin, espérait qu’elle avait dépassé son pic. Petit à petit, elle a recommencé à boire seule, et toute la quantité restante était donnée par sonde. Les quintes de toux persistaient, mais devenaient moins fréquentes. J’ai dû annuler les visites prévues : tout le monde était sensible à notre situation. À partir du 6e jour, Ella a commencé à aller mieux. Je l’ai vu, malgré les capteurs, me faire son premier sourire. Un moment magique. Mon bébé, si petite, en train de lutter contre un virus épouvantable. Une nouvelle tentative pour la sevrer de l’oxygène s’est avérée positive. J’étais si fière quand elle a bu entièrement son biberon pour la première fois. J’ai pleuré à nouveau, mais de joie. Si elle passait bien la nuit, nous pouvions espérer rentrer le lendemain matin. Elle a continué à bien boire, y compris son biberon nocturne. Le lendemain, le pédiatre nous a autorisés à sortir. Ella n’était pas totalement guérie, mais pouvait continuer sa convalescence à la maison. Ella a maintenant trois mois et respire encore en sifflant. Cela pourrait durer encore quelques temps, mais j’espère qu’elle grandira naturellement. Heureusement, elle va bien, même si je reste très vigilante. Elle boit et dort bien, et est très joyeuse. Elle nous sourit dès que quelqu’un la regarde. Le pédiatre nous a dit qu’on n’aurait jamais dû nous envoyer promener chez le généraliste. Une leçon précieuse, qui revient sans cesse : écoute toujours ton instinct de maman.