Unser Blog

Laura (28) woont samen met haar man Tommy, zoontje Teun en hondje Sep in het huis aan het water in het Noord-Hollandse Avenhorn. Laura is juf en mama van 6 maanden oud zoontje, Teun. Daarnaast is ze ook blogger van eerlijke mama verhalen, want hoe fijn is het om ook eens te lezen dat het ergens anders ook niet altijd lukt, dat je met je handen in je haren zit of stiekem doet alsof je hem niet hoort als hij om 05.00 uur denkt dat de ochtend begonnen is. In deze blog vertelt Laura haar eerlijke verhaal over de kraamperiode en de kraamtranen die daarbij kwamen kijken.Donderdagochtend 29 juli. Met Teun op schoot, word ik, gehuld in oversized ondergoed, met maandverband zo dik als een volgepoepte luier, het ziekenhuis uitgereden. Moe, trots, voldaan en gelukkig kijk ik naar mijn mannetje die in de Maxi-Cosi op schoot ligt. Ogen gesloten, rimpels in zijn gezicht, aangekleed in zijn met zorg uitgekozen geboortepakje. Hij is er. Eindelijk!Een uur later zit ik vol adrenaline met een glimlach op mijn gezicht op de bank om de kraamhulp welkom te heten. Ongemakkelijk ook, want de hechtingen van onder trekken en mijn buik voelt alsof ik minstens twee weken zware buikgriep heb gehad. Opgewekt kijk ik toe hoe ze bij Teun kijkt en meteen weet hoe ze hem moest vasthouden, hoe ze hem kan sussen en verschoont ze zonder blikken of blozen zijn luier. Ik voel een onrust bij mezelf. Ik moet dit ook kunnen, ik ben zijn moeder. Ik moet begrijpen wat hij nodig heeft, waarom hij huilt. Ik sta op, voel me verplicht om in mijn huis te vragen of iemand iets wil drinken.De dagen die volgen zet ik steeds een glimlach op als iemand vraagt hoe het gaat, negeer ik mijn drukkende, dikke kraamverband en zet ik mijn kiezen op elkaar als ik moet plassen. Ik ontvang alle kraamvisite en zit iedere ochtend netjes om 9 uur beneden als de kraamhulp aankomt. Ook bij haar geef ik aan dat het goed gaat. Dat ik pijn heb, maar dat dat vast normaal is. Zonder mokken luister ik naar de uitleg over verschonen, het wegen van Teun en onderga ik de dagelijkse onderzoeken van de nacontrole.Ik voel me slap, moe, kan nauwelijks op mijn benen staan en mijn tepels voelen uitgeleefd van alle keren borstvoeding. Maar ik hou me groot. Teun is geboren en ik moet gelukkig zijn, daarvan genieten en dankbaar zijn.De vierde dag zit erop. De kraamhulp trekt de voordeur achter haar dicht. Teun stopt niet met huilen en ik weet niet meer wat hij nodig heeft. Terwijl hij op het verschoningskussen voorzien wordt van een schone luier stort ik in. De pijn van de hechtingen is intens en ik ben op. Ik probeer mij groot te houden, wil mij niet laten kennen, ik moet er voor Teun zijn. Ik moet net als andere moeders op die roze wolk zitten.Alsof het afgesproken is, komt op dat moment mijn vader langsgefietst. Hij stopt even en zwaait vrolijk naar binnen. Het lukt mij te glimlachen als een boer met kiespijn. Ik zwaai terug. Hij steekt zijn duim op als vraag hoe het gaat. Een druppel, ik kan niet meer, alles doet pijn en ik kan het pasgeboren huiltje niet meer horen. Zonder mij nog in te kunnen houden barst ik in huilen uit.De dagen die volgen zien er hetzelfde uit. Weer om 9 uur beneden en ik blijf doen alsof het goed gaat. Bij iedere nieuwe uitleg aan Tommy, ga ik er, steunend op de kast, naast staan. Ik moet het ook weten. Fysiek gaat het niet zo lekker. Mijn baarmoeder zakt niet en de hechtingen blijken niet goed gepakt te hebben. Ze worden eruit geknipt en een open wond blijft over. Ik probeer het positief te blijven zien. Maar iedere dag rond een uur of 4, zodra de kraamhulp langs het raam naar huis fietst, stort ik in.Het schuldgevoel groeit. Waarom kan ik niet van ieder moment genieten? Waarom moet ik niet huilen van geluk, maar huilen van wanhoop? Waarom heb ik mij afgevraagd of ik dit wel wil, of ik dit wel kan. En waarom heb ik tegenover mezelf uitgesproken dat we te vroeg zijn begonnen met kinderen. Kraamtranen zijn toch tranen van geluk? Urenlang kunnen kijken naar je baby en zo intens gelukkig zijn dat je moet huilen van vreugde. Tranen omdat hij een schattig brabbelend geluidje maakt en huilen omdat je voor de zoveelste keer een onwijs lieve tekst leest in een kaartje. Geen tranen, omdat je het niet meer ziet zitten.Op de laatste dag van de kraamweek komt de verloskundige langs. Ze vraagt hoe het gaat en of we het een beetje redden. Dit is het eerste moment dat ik, naast de ouders, aangeef dat het niet zo goed gaat. Ik hoor dat dit erbij kan horen. Dat je ongelukkig kunt terugkijken op je bevallig, fysiek nog niet in orde bent en je hormonen alle kanten opvliegen. Dat ik mezelf goed in de gaten moet houden en dat als deze gevoelens blijven, ik professionele hulp kan zoeken als ik daarvoor open sta.De weken die volgen lijkt de grijze wolk in mijn hoofd op te lossen. Steeds vaker komen er lichtpuntjes naar voren. Ik begin mijn eigen positieve zelf, die oog heeft voor kleine bijzondere momenten, weer te herkennen. Ik geniet van Teun zijn brabbels, zijn lieve gezichtje tijdens het slapen en kan zelfs genieten van de zure poeplucht die uit zijn luier omhoogkomt.Die roze wolk.. Voor mij soms meer eentje met zware regen en af en toe een roze bliksemschicht.Laten we vooropstellen dat ik ook echt genoten en gelachen heb die eerste dagen. Toen Teun voor het eerst naar buiten mocht. Toen Teun zijn eerste plasje deed, recht over Tommy heen en toen hij voor het eerst in slaap viel in mijn armen. Kraamtranen zijn niet alleen van vreugde, maar ook van pure onmacht en frustratie. Je zit soms huilend op de bank als je terugdenkt aan die zware bevalling, of als je je kleintje staat te wiegen, omdat hij weer wakker werd toen je hem slapend weg probeerde te leggen. Als je weer een nacht 2 uur je ogen dicht hebt kunnen doen en dat niet eens aaneengesloten. Het mag er ook zijn.Wees lief voor jezelf en gun jezelf tijd. Je hoeft niet alles perfect te doen. Zelfs de kraamhulp heeft het moeten leren.Liefs van Laura Meer blogs van Laura over eerlijke mama verhalen lees je hier.Foto gemaakt door Elles Anne Fotografie

Tom is getrouwd met Sarah en is op 26 oktober voor het eerst vader geworden van dochter, Lía. Hij vertelt in deze blog over zijn ervaringen van de zwangerschap, de bevalling en de weken na de bevalling.Twaalf weken al, wat gaat de tijd snel! Op 26 oktober werd ik vader van een dochter die naar de naam Lía luistert. Het leven? Dat is anders, heel anders.. maar wel beter. Ja hoor, veel beter. Wat een avontuur!Sarah en ik fantaseerden al lang over een kleintje. We zijn “high school lovers” en ondertussen veertien jaar samen, waarvan drie gehuwd. Een kleine mini-me die ik stap voor stap zou begeleiden in het uitbouwen van haar leven, dat was de droom. Ik zeg ‘haar’, omdat ik dolgraag een dochter wilde.ZwangerschapHet beeld van een roze wolk verdween al snel, na tien weken zwangerschap kreeg Sarah last van bekkeninstabiliteit, iets wat haar tot op de dag van vandaag nog steeds parten speelt. Last werd al snel ‘extreme last’: zelfstandig draaien in bed of met de auto rijden was lange tijd niet meer mogelijk, wat resulteerde in veel stress en als ‘daddy-to-be’ ging ik toen al noodgedwongen op zoek naar een evenwicht tussen het werk en zorgen voor Sarah en onze ongeboren dochter. Het ergste als man tijdens een zwangerschap? Het machteloze gevoel dat ik kreeg bij het kijken naar mijn echtgenote in pijn. Ik ben iemand die altijd voor oplossingen probeert te zorgen, waarom kon ik dat nu dan niet?BevallingEen rollercoaster van emoties, dat is elke bevalling wel. Ik had al respect voor mijn vrouw, maar na negen loodzware maanden kan ik vandaag moeilijk in woorden uitdrukken hoe sterk het vrouwelijke geslacht écht is. Op 25 oktober trokken Sarah en ik in de avond naar buiten voor een wandeling. Een wandeling die ze moest doen om haar suikerwaarden laag te houden, want er werd ook zwangerschapsdiabetes vastgesteld. Heren, neem een vrouw haar lekker eten af en je hebt een probleem, maar ik daag jullie uit om een zwangere vrouw haar eten af te nemen. Good luck en doe je loopschoenen aan. Na honderd meter wandelen kreeg Sarah veel last van haar heupen, meer dan andere avonden. We keerden terug en besloten naar bed te gaan. Ze voelde de baby niet meer echt bewegen en we raakten wat ongerust. Sarah besloot om nog een keer naar het toilet te gaan en onderweg breekt haar vruchtwater. Dit is het dan, eindelijk. Haar vluchtkoffer stond klaar en een 45 minuten later stonden we in het ziekenhuis, om 23u40. En dan is er maar één gouden tip voor aanstaande vaders wanneer het gaat over de tijd tussen aankomst in het ziekenhuis en de geboorte: Niet veel praten (eigenlijk niet) en wees bereid om je hand gedurende vijf dagen niet meer te voelen van het knijpen. Lía werd geboren om 11u10.Na de bevallingJe wandelt het ziekenhuis binnen met twee en wandelt enkele dagen later terug naar buiten met drie, een bizar gevoel. Nooit was ik als chauffeur voorzichtiger dan de weg van het ziekenhuis naar onze woning. Werkelijk ie-de-reen leek een wegpiraat. De verantwoordelijkheid die je vanaf de geboorte draagt -en voelt- is enorm en het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. We zijn nog steeds zoekende naar structuur en krijgen elke dag wel een ander vraagstuk voorgeschoteld waar we een oplossing voor moeten vinden. Spontaan thuis vertrekken heeft plaatsgemaakt voor een doordachte planning. Maar.. we durfden het ook aan om met Lía richting Parijs te trekken om het nieuwe jaar in te zetten, een topbeslissing van onzekere ouders, want we hebben ontzettend hard genoten. Ze begint steeds meer te lachen en geluidjes te maken en elke keer als ik naar haar kijk sta ik verstelt van de gevoelens die in een mensenlichaam zitten. Het leven is nu pas écht begonnen, wat ben ik een ontzettend trotse papa.TIPGun jezelf de tijd om te wennen aan het ouderschap. Het instinct zit er van nature in, je gaat heus wel slagen. Probeer daarnaast ook tijd te nemen om met je partner tot rust te komen, een kindje geniet wanneer zijn/haar ouders ook kunnen genieten (hoe moeilijk dat in het begin ook lijkt, er zijn altijd wel mini-mogelijkheden). En praktische parenting advice van iedereen die je tegen het lijf loopt? Daar luister je met een smile naar, maar nadien doe gewoon wat voor jullie goed aanvoelt. En als je baby wat melk teruggeeft of hij komt uit een badje dan zijn er gelukkig nog steeds de hydrofiele doeken van Jollein, Enjoy!

Ankie lebt mit ihrem Partner zusammen und ist Mutter von vier Kindern im Alter von 3, 7, 11 und 13 Jahren. Seit fast 14 Jahren arbeitet sie als Hebamme in Assen, bei Aiber Midwives und Verloskundigen-Kloosterveen. In diesem Blog nimmt Ankie dich mit durch einen typischen Tag im Leben einer Hebamme. Es ist Mittwochabend, und ich habe gerade die Schicht meiner Kollegin übernommen. In den nächsten 48 Stunden bin ich für alle Geburten und Anrufe im Dienst. Als ich am Donnerstagmorgen aufwache, bin ich froh, dass ich gut geschlafen habe. Voller Energie beginne ich meine Hausbesuche. Mit laut aufgedrehter Musik und meiner nur für ein privates Publikum geeigneten Gesangsstimme fahre ich durch meine Heimatstadt Assen. Alle frischgebackenen Mütter erhalten in den ersten 8 bis 10 Tagen nach der Geburt jeden zweiten Tag einen Besuch von uns. Manchmal ist es nur eine kurze Kontrolle, um zu sehen, wie es läuft, aber meistens unterhalten wir uns viel. Wir sprechen ausführlich über die Geburt und wie die Genesung voranschreitet. Denn ja, die Erholung verläuft nicht immer reibungslos. Stillprobleme, schmerzhafte Brustdrüsenschwellungen, empfindliche Nähte – und das alles bei einem starken Hormoncocktail. So sieht die durchschnittliche Mutter aus... Ich beginne bei Willemijn, die vor fünf Tagen ihr erstes Kind bekommen hat. Ihre Geburt lief nicht ganz nach Plan, aber trotzdem blickt sie positiv darauf zurück. Vorgestern war meine Kollegin bei ihr zu Besuch, und sie war froh, dass alles vorbei ist und sie nun ihr schönes kleines Mädchen genießen kann. Obwohl das Stillen noch etwas schwierig ist, scheint sie ihre neue Mutterrolle sichtbar zu genießen, getragen von dem Adrenalin der ersten 2-3 Tage nach der Geburt. Ich stehe an der Tür und sehe sofort, dass es ihr heute nicht gut geht. Sie ist müde! Die Nacht war wieder unruhig, und das Stillen klappt nicht gut. Das Baby nimmt nicht richtig an der Brust, und in der ersten Woche erfordert das oft viel Geduld. Gerade als wir beide eine Tasse Tee von der Wochenbettbetreuerin bekommen, bricht sie in Tränen aus. „Wie machen das nur die anderen?“ fragt Willemijn. Ich tröste sie und sage, dass dieses Gefühl völlig normal und sehr häufig ist und dass eine bessere Nacht bestimmt kommen wird. Als Mutter von vier Kindern verstehe ich ihre Gefühle vollkommen. Man verbringt den ganzen Tag mit Füttern, Trösten, Windeln wechseln und vergisst dabei nicht, selbst zu essen und zu trinken – und ja, man schläft, wann immer es möglich ist. Besonders intensiv ist es beim ersten Kind. Jetzt, wo ich vier Kinder habe, vermisse ich manchmal die Zeit mit nur einem Baby, aber dann erinnere ich mich schnell, dass das eigentlich die schwierigste Zeit war. Beim zweiten, dritten oder vierten Kind weiß man meist, was auf einen zukommt, und ist selbstbewusster als beim ersten. Wir unterhalten uns noch eine Weile, und nachdem die Tränen getrocknet sind und wir sogar ein paar Mal gelacht haben, gebe ich ihr Stilltipps und schlage vor, etwas frische Luft zu schnappen, weil sie sich eingeengt fühlt. Nur ein kurzer Spaziergang nach draußen – nicht zu weit – einfach um den Kopf frei zu bekommen, und dann etwas Ruhe, während die Wochenbettbetreuerin auf das Baby aufpasst. Erleichtert mit einem neuen Plan für die nächsten 24 Stunden, einer großen Umarmung, die sie dringend brauchte, und einer fürsorglichen Betreuung setze ich meine Besuche fort. Das Tolle an den Nachsorgebesuchen ist, dass es meistens keinen Zeitdruck wie in der Klinik gibt. Außer es ist eine Geburt im Gange – dann muss ich manchmal meine Besuche beschleunigen. Das ist nicht gerade meine Stärke. Mein Mann nennt es eine Teeparty, aber zum Glück wissen wir Hebammen es besser. Man ist verantwortlich für die Gesundheit von Mutter und Kind. Man möchte, dass in der ersten Woche alles gut läuft. Meistens gibt man viele Erklärungen und Ratschläge oder bietet ein offenes Ohr und manchmal einen tröstenden Arm... und ja, manchmal, wenn alles wirklich gut läuft, unterhält man sich viel und es fühlt sich wirklich wie eine Teeparty an. Vielleicht hat mein Mann also doch ein bisschen recht...

Bevor du Mutter wurdest, hattest du sicher eine ungefähre Vorstellung davon, wie ein Baby schläft. Zumindest, wenn man an die Geschichten denkt, die man immer hört. Zum Beispiel: "Die Anfangszeit kann auch ganz schön langweilig sein, weil dein Baby sowieso den ganzen Tag schläft" oder "Leg dein Baby ab Tag Eins in sein eigenes Bettchen, dann schläft es am besten." Sobald man Mutter wird, wirft man alles über Bord, was man über schlafende Babys gehört hat. Die folgenden 5 Dinge hat man dir nicht über schlafende Babys erzählt!1. Es gibt keinen Aus-Knopf !  Natürlich klingt das ein bisschen plump und man sollte es mit einem Augenzwinkern lesen, aber haben Babys nicht einen Aus-Knopf? Gerade als dein Baby eingeschlafen ist, du verzweifelt das schlimmste Durcheinander im Haus aufgeräumt hast, dich endlich gekämmt und die Nachrichten von Freunden und Familie gecheckt hast, lässt du dich auf’s Sofa plumpsen und ja, du hörst dein Baby wieder weinen. 2. Schlafzyklus, was? Jahaaa, was für ein Vergnügen! Ein Baby hat einen Schlafzyklus von 45 Minuten. Das bedeutet, dass dein Baby (wenn du es nicht rechtzeitig bemerkst) schon wieder hellwach sein kann! Das bedeutet, dass du genau 1 Folge deiner Lieblingsserie schauen, die dringend benötigte Dusche nehmen oder 2 Kaffee trinken kannst, um den Schlafmangel der vergangenen Nacht auszugleichen. 3. Koala-Zeit Die Hebamme kann es noch so oft und deutlich sagen. “Gewöhnen Sie Ihr Baby an sein eigenes Bett”. Aber sobald du dein Baby in sein sorgfältig gemachtes Bettchen legst, fängt es an zu weinen. Es gibt nichts anderes zu tun als den ganzen Tag (und die ganze Nacht) zu kuscheln. Zum Glück ist das etwas, worauf du dich 9 Monate lang gefreut hast, und du wirst es in vollen Zügen genießen. 4. Arme in die Luft und pure Panik! Ich glaube, das passiert jeder jungen Mutter. Dein Kleines macht gerade ein tolles Nickerchen und plötzlich fliegen die Arme hoch und sinken langsam wieder herunter. Innerhalb einer Sekunde stehst du neben deinem Baby am Laufgitter, um nachzusehen, ob alles in Ordnung ist. Eigentlich ist das nur ein Reflex deines Babys, das einen Traum hat. Du kannst dich entspannt wieder dem Wäschefalten widmen.5. Rhythmus? Oh je, mein Baby hat keinen Rhythmus! Wenn du dein Baby für die Kita angemeldet hast und zum ersten Mal dort bist, wird das pädagogische Personal dich fragen, welchen Rhythmus dein 3 Monate altes Baby hat. Du denkst angestrengt nach! Sollte mein Baby einen Rhythmus haben? Also sagst du einfach etwas, um nicht im Boden zu versinken. Gut zu wissen ist, dass die meisten Babys keinen Schlafrhythmus haben und die meisten Mütter froh sind, dass sie überhaupt schlafen!

Tessa (27) is op 11 oktober voor het eerst moeder geworden van zoontje, Sev. Tessa vertelt over haar ervaringen van haar eerste bevalling. Ze had gescheurde vliezen en haar bevalling moest ingeleid worden.Of ik niet heel erg opzag tegen de bevalling, of bang was voor de pijn zijn vragen die tijdens mijn zwangerschap regelmatig terug kwamen. Waarop ik in alle nuchterheid antwoorde: Agh, hij moet er toch uit?Ik was precies 39 weken zwanger toen ik op donderdag avond tijdens het tandenpoetsen wat tussen mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Niet veel maar toch dacht ik meteen aan gebroken vliezen. Ik besloot de verloskundige niet meteen te bellen, maar nog een paar uurtjes slaap te pakken, aangezien ik verder nog niks voelde. Na een iets te rustige nacht toch een bezoekje aan de verloskundige gebracht. Zij concludeerde dat mijn baarmoeder nog vol zat met vruchtwater en kon dus niet bevestigen dat mijn vliezen echt gebroken waren, terug naar huis dus om het nog even aan te kijken. In de loop van de dag verloor ik toch steeds meer vocht en had ik inmiddels al dikke maandverbanden nodig om de steeds grotere hoeveelheden vocht op te vangen. Terug naar de verloskundige, die voor ons een afspraak plande in het ziekenhuis voor de volgende dag. In het ziekenhuis waren ze er toch echt zeker van, gebroken vliezen! Of beter gezegd, gescheurde vliezen, want ik verloor steeds een beetje vruchtwater, in plaats van in één keer een grote flats.Nog een nachtje in ons eigen bed geslapen, opnieuw in de hoop dat de bevalling vanzelf zou beginnen. Helaas kwam het niet vanzelf op gang, dus moesten we zondag ochtend terug naar het ziekenhuis, zodat ik ingeleid kon worden. Met langdurig gebroken vliezen bestaat er een verhoogde kans op infecties en moet je binnen 72 uur bevallen.Voordat ik ingeleid kon worden moest eerst mijn baarmoedermond gerijpt worden, dit doen ze door het inbrengen van een ‘veter’ met hormonen. Deze moet 12 uur blijven zitten, en kan er ook voor zorgen dat de weeën op gang komen. Zondagavond om 22:00 uur moest mijn vriend, Michaël, helaas naar huis. Vertoon je geen verschijnselen dan mogen partners niet blijven slapen. Wel wordt er meteen gebeld als het wel lijkt te beginnen, dus met het geluid van zijn telefoon op levensgevaarlijk, bleef ik alleen achter voor de nacht.Zondag op maandag nacht kwamen de weeën dan toch op gang! Achteraf gezien voelde ik al wel iets toen Michaël naar huis ging, maar weet je niet precies wat je moet voelen. Gelukkig had ik geen kamergenootje en kon ik de hele nacht onbezwaard een beetje rond lopen. Liggen leek bij mij onmogelijk, bij elke wee sprong ik uit bed om de pijn weg te bewegen. Deze nacht is voor mij achteraf een beetje wazig, mijn tijdsbesef was weg, omdat ik heel druk was om in mijn eentje de pijn op te vangen. Volgens mij heb ik uiteindelijk nog wel even geslapen omdat de weeën toch weer een klein beetje af namen. Om 08:00 uur heb ik nog een ontbijtje weggewerkt en was Michaël gelukkig weer terug. Om 11:00 uur kregen we controle van de verloskundige, ik twijfelde erg of mijn gebroken nacht wat opgeleverd had, omdat alles ‘s ochtends heel rustig was. Maar gelukkig; 3cm ontsluiting! Nu mochten we naar de verloskamer om de bevalling ‘door te leiden’ met weeën opwekkers.Waar ik eerst nog ‘vrolijk’ wat weeën opving stuiterend op zo’n skippy bal vond ik het een paar uur later niet meer zo grappig. Een pittige storm rug weeën volgden. Een tijdje later, wat als een eeuwigheid voelde, stapte ik onder een warme douche, hier had ik het levensgevaarlijk heet, maar de warmte was het enige wat enigszins de pijn verzachte. Maar de geweldig lieve zuster bracht mij een waterijsje. Sta je dan met je ijskoude waterijsje onder een snik hete douche, haha! Na 1,5 uur vond ik het genoeg geweest en informeerde ik toch naar de opties voor pijnbestrijding. We gingen voor Remifentanil (morfine), met een drukknop kan je zelf de hoeveelheid pijnmedicatie bepalen. Even tussen jou en mij.. hier ging ik goed op! Een beetje stoned kon ik nu momentjes ontspannen tussen de weeën door. De ontspanning werkte ook bevorderlijk voor de ontsluiting want nu ging ik binnen een uur ineens van 5cm naar 10cm, tijd om te persen!Bij de eerste keer persen wist ik niet goed wat ik moest doen waardoor ik heel veel geknapte bloedvaatjes in mijn gezicht kreeg, maar met goede begeleiding van mijn fantastische verloskundige kwam dit helemaal goed. Ik heb geloof ik halverwege geroepen dat ze hem wel mochten laten zitten, maar na drie kwartier persen werd toch ons zoontje Sev geboren. Het meest bijzondere moment van ons leven! Je bent de pijn, zoals de cliché luid, niet meteen vergeten maar het is het helemaal waard en dat maakt het meer dan dragelijk! Ook de opluchting dat het voorbij is speelt hierbij een grote rol.Ja, een bevalling is pijnlijk. Maar relatief gezien duurt het maar een paar uur van je leven en krijg je er de aller mooiste beloning voor terug. Kijk er dus niet tegen op, ook jij hebt deze oerkracht in je!Nog een kleine tip van mij: Tijdens mijn bevalling zijn veel foto’s en een aantal filmpjes gemaakt. Ieder natuurlijk zijn ding, maar ik was hier achteraf heel blij mee! Ik kijk er met een heel positief en trots gevoel op terug, en ben blij dat ik hier ook beeld bij heb.

Amy (32) ist mit Dwight (37) verlobt. Sie wohnen in Lelystad, und Amy ist Mutter von zwei Töchtern: Loïs (2,5 Jahre) und Ella (3 Monate). Amy arbeitet als Grundschullehrerin, befindet sich aber momentan noch im Mutterschutz. Ella hat sich bereits im Alter von nur drei Wochen mit dem RS-Virus angesteckt. Unsere zweite große Liebe, Ella, kam nach 41 Wochen kerngesund zur Welt. Schon ab der ersten Minute war Loïs eine unglaublich liebevolle große Schwester. Sie überschüttete Ella mit Umarmungen und Küssen. Loïs hatte uns bereits gezeigt, wie wertvoll und wichtig ein Kind ist. Ich war überglücklich vor Liebe für meine beiden Mädchen. Jeden Mittwoch geht Loïs voller Freude zur Kita. Zwei Wochen nach Ellas Geburt kam Loïs erkältet von der Kita nach Hause. Sofort erwachte mein überfürsorglicher Mutterinstinkt – ich wollte mein Neugeborenes um jeden Preis schützen. Doch schnell wurde uns klar, dass es unmöglich ist, ein zweijähriges Kind von ihrer heißgeliebten kleinen Schwester fernzuhalten. Wir versuchten zumindest, die Küsse und Umarmungen einzuschränken. Am Samstagabend begann Ella plötzlich schlecht zu trinken, und ich bemerkte, dass sie schwerer atmete. Hin und wieder hustete sie, aber zum Glück hatte sie kein Fieber. Ich suchte sofort online nach möglichen Ursachen und stieß schnell auf Informationen über das RS-Virus. Am nächsten Morgen kam eine gute Freundin zu Besuch, die als Arzthelferin arbeitet. Sie hörte Ellas Husten und sagte mir, dass sie dieses Geräusch von Babys mit RS-Virus aus ihrer Praxis kenne. Ich fühlte mich unwohl und rief noch am selben Nachmittag die Hebamme an. Diese riet mir, sofort den ärztlichen Notdienst anzurufen. Dort zeigte Ella ihren Husten, doch wir wurden mit der Nachricht nach Hause geschickt, dass ihre Lunge unauffällig sei. Teilweise war ich erleichtert, aber wirklich beruhigt war ich nicht – ich sah, dass mit Ella etwas nicht stimmte. Am nächsten Tag trank sie noch schlechter und ließ sich kaum noch wecken. Ich sprach meine Sorgen erneut bei Dwight an, doch er war genervt und klammerte sich an die Worte des Notdienstes. Am darauffolgenden Morgen bekam Ella eine schnelle Atmung mit Einziehungen an der Brust und geblähten Nasenflügeln. Ich kontaktierte den Hausarzt, aber wegen Verdacht auf Corona durften wir erst am späten Nachmittag in die spezielle Corona-Sprechstunde kommen. Meine Mutter kam vorbei, um nach uns zu sehen, und ich brach in Tränen aus. Man fühlt sich so hilflos. Ich wollte Ella um jeden Preis schützen, doch ich hatte das Gefühl, zu versagen. Sie war noch so klein. Ihr Gesicht wurde zunehmend grau, und meine Mutter entschied, dass ich nicht länger warten dürfe. Zum Glück durfte ich sofort zur Hausärztin, während meine Mutter auf Loïs aufpasste. Die Ärztin musste Ella nur kurz abhören und vermutete das RS-Virus. Wir sollten sofort zur Notaufnahme ins Krankenhaus nach Almere. Auf dem Weg rief ich Dwight an, der für einen Kurs in einem anderen Teil des Landes war, um ihm zu sagen, dass es Ella schlecht geht und er ins Krankenhaus kommen müsse. Im Krankenhaus wurde Ella sofort an einen Monitor angeschlossen. Ihr Sauerstoffwert war niedrig, und es wurden verschiedene Sensoren angebracht. Das Herz einer Mutter bricht, wenn man sein kleines Baby so sieht, aber ich wusste, dass sie dort in guten Händen war. Endlich wurden wir ernst genommen. Wir kamen auf die Kinderstation. Eine Stunde später bestätigte der Test: Ella hatte das RS-Virus. Ich war gleichzeitig wütend und traurig. Hätte ich nur mehr auf meinen Mutterinstinkt gehört und mich nicht vom Notdienst abwimmeln lassen! Aber es blieb keine Zeit für Wut – ich wollte für mein kleines Mädchen da sein und gemeinsam mit ihr gegen dieses schreckliche Virus kämpfen. Unter lautem Geschrei wurde ihr eine Magensonde gelegt. Außerdem bekam sie Sauerstoff und alle paar Stunden ein Zäpfchen. Ihre Nase wurde mit Kochsalzlösung und abschwellenden Tropfen behandelt. Der Plan war, Ella so viel wie möglich selbst trinken zu lassen und den Rest über die Sonde zu geben, damit sie genügend Nährstoffe bekam, um wieder zu Kräften zu kommen. Doch sie schaffte meist nur 10 ml und war danach so erschöpft, dass sie nicht mehr selbst trinken konnte. Immer wieder hatte sie starke Hustenanfälle. Alles, was ich in diesen Momenten tun konnte, war, sie aufrecht zu halten. Oft drückte ich während dieser Anfälle den Notfallknopf, weil ich solche Angst hatte, dass sie es nicht übersteht. Ihr Puls stieg dann auf über 200, der Monitor piepste unaufhörlich. Ich sah so viel Angst und Panik in Ellas Augen – es war furchtbar. Die Pflegekräfte konnten in diesen Momenten kaum mehr tun, als sie aufrecht zu halten. Nach einem solchen Anfall, der bis zu 15 Minuten dauern konnte, sackte Ella völlig erschöpft in meinen Armen zusammen und schlief ein. Sie war so schwach. Ich habe oft geweint – ich hätte ihr das alles so gerne abgenommen. Die Tage vergingen, ohne dass sich ihr Zustand wesentlich besserte, aber zum Glück verschlechterte er sich auch nicht weiter. Dwight kam, wann immer er konnte, und brachte auch Loïs manchmal mit, die ihre Schwester und mich sehr vermisste. Sie wusste, dass Ella krank war und im Krankenhaus bleiben musste. Ich sang Ella Lieder vor, hielt sie im Arm oder legte sie in ihr Krankenbett. Die Pflegekräfte ließen sie auf dem Bauch schlafen, um ihr das Atmen zu erleichtern. Dann testeten sie, ob Ella ohne Sauerstoff auskommen würde – leider klappte es noch nicht, ihre Werte fielen sofort ab. Die Entwicklung beim RS-Virus ist schwer vorherzusagen, aber der Kinderarzt, der täglich vorbeikam, hoffte, dass sie den Höhepunkt hinter sich hatte. Nach und nach begann Ella, wieder mehr selbst zu trinken. Was sie nicht schaffte, wurde über die Sonde ergänzt. Die Hustenanfälle blieben, wurden aber kürzer. Viele Besuche mussten wir absagen, alle fieberten mit uns mit. Ab Tag sechs ging es langsam bergauf. Trotz aller Kabel zeigte mir Ella ihr erstes Lächeln – ein magischer Moment. Mein kleines Mädchen, so tapfer im Kampf gegen dieses schreckliche Virus. Ein erneuter Versuch, sie von Sauerstoff zu entwöhnen, gelang. Ich war unglaublich stolz, als sie zum ersten Mal wieder ihr ganzes Fläschchen austrank. Diesmal weinte ich vor Freude. Wenn die Nacht gut verlief, könnten wir vielleicht schon am nächsten Morgen nach Hause. Und tatsächlich – sie trank auch nachts ihr Fläschchen vollständig. Am nächsten Morgen wurden wir vom Kinderarzt entlassen. Ella war noch nicht vollständig über den Berg, aber konnte sich zu Hause weiter erholen. Ella ist jetzt drei Monate alt und hat noch immer pfeifende Atemgeräusche. Das kann noch eine Weile anhalten, aber hoffentlich wächst es sich aus. Zum Glück geht es ihr gut, aber ich bin weiterhin sehr wachsam. Sie trinkt und schläft gut, ist fröhlich und lächelt jeden an, der sie ansieht. Der Kinderarzt sagte uns, dass wir niemals vom ärztlichen Notdienst hätten weggeschickt werden dürfen. Eine wichtige Lektion, die mir immer wieder begegnet: Höre immer auf deinen Mutterinstinkt.